به گزارش پان و به نقل از خبرگزاری راوی نفت :
🔸با گذشت چندین روز از آنچه که طرح ملی فشار افزایی پارس جنوبی اعلام شد، این طرح یا قراداد همچنان در فضای نخبگانی صنعت نفت جدی نگرفته شده است.
🔸فارغ از گزارشات تکراری و مبهم که از مصاحبه مدیران استخراج شده است، این بزرگترین قرارداد تاریخ بشریت همچنان از نبود یک صفحه گزارش فنی و تخصصی رنج می‌برد.
🔸ظاهراً آقایان بر این باورند که با گفتن قرارداد فشارافزایی پارس جنوبی خوب است، کار تمام است و افت فشار پارس جنوبی جبران میشود.
چرا این قرارداد «سرکاری» به نظر می‌رسد؟
🔸مهمترین نکته‌ای که این پروژه را یک طرح ناقص نشان میدهد، مشخص نبودن محل تامین اعتبار مالی این پروژه است. در مورد اعتبار این طرح گفته اند از محل صندوق توسعه ملی و فروش نفت تامین میشود، در حالی که آینده فروش نفت اصلا مشخص نیست و از سویی شرکت ملی نفت ایران آنقدر به صندوق توسعه ملی بدهی دارد که بخشی از میادین را به عنوان بدهی به صندوق سپرده است.
🔸از سوی دیگر در خصوص اعتبار این طرح از کلیدواژه ظرفیت ۲۰ میلیارد دلاری صحبت میشود، که باز هم مشخص نیست ظرفیت به چه معناست؟ آیا پیمانکاری که کار را زودتر تحویل دهد مبلغ را دریافت می‌کند؟ در پروژه ای با این اهمیت و به لحاظ تکنولوژی پیچیده، آیا این موضوع شدنی است؟
🔸ابهام بعدی، زمان این پروژه است، فشار پارس جنوبی سال‌هاست که به نفس افتاده است و همین موضوع «افت فشار» فاز ۱۲ باعث شد که سکوی این فاز به فاز ۱۱ منتقل شود.
🔸 در شرایطی که کشور در ناترازی کامل به سر می‌برد و به گفته کارشناسان در بحران افت فشار پارس جنوبی دقیقه ۹۰ را رد کرده ایم، قراردادی بسته میشود که زمان تحویل کمپرسورها، جکت‌ها و پایان پروژه مبهم است.
🔸به نظر می‌رسد، ابهامات موجود به دلیل تعجیل و ناپخته بودن این طرح است. از سویی حسین حسین زاده عضو کمیسیون انرژی مجلس پیش تر در مورد تفاهم‌نامه نفتی و گازی ایران ـ روسیه گفته بود: از ۴۰میلیارد دلار تفاهم‌نامه امضا شده با گازپروم روسیه، «حدود ۱۵ میلیارد دلار برای فشار افزایش پارس جنوبی استفاده میشود» حال آنکه روسیه توربو کمپرسورها مورد نیاز خود را از شرکت زیمنس آلمان تامین می‌کند و الان برای تعمیر به زیمنس تحویل داده و این شرکت با نگهداشتن کمپرسورها خواستار صادرات مجدد گاز روسیه به آلمان شده تا کمپرسورهای این کشور را تعمیر کند.
🔸 این موضوع نشان میدهد از سال ۱۳۹۶ ایران یکبار با تکیه بر توتال فرانسه و شرکت ملی چین، در توسعه پارس جنوبی عقب مانده است و در این دوره نیز با اعتماد به روس‌ها در قرارداد ۴۰میلیارد دلاری، خسارت جبران ناپذیری دیده است.
با این تفاوت که توتال توان ساخت کمپرسورهای عظیم مورد نیاز پارس جنوبی را داشت ولی به دلیل تحریم‌ها تعهد خود را انجام نداد، اما روس‌ها توان تعمیر کمپرسورهای خود را نیز نداشتند ولی در قرارداد ۴۰میلیارد دلاری با ایران وعده دادند که می‌توانیم.